Beschrijving: Accoster: Geregisseerd door Olivier Derousseau. Met Bruno Bonnefoy, Aurélie Bressy, Rémi Cneude, Olivier Derousseau. In het begin: lichtgrijs, wazig doelwit. Het is een aankondiging. Van een oorlog? Nee. Complexer. Van een divisie. Tussen gisteren en vandaag. Met andere woorden, zo transparant als een raam, tussen vandaag en zichzelf. Want vandaag is er altijd iets van gisteren dat in het heden blijft bestaan. Olivier Derousseau houdt vast aan zijn wapens. Zijn eerdere films bewijzen het: Bruit de fond, une place sur la terre en Dreyer pour mémoire, exercice documentaire (FID-selecties in respectievelijk 2001 en 2005); zijn titels spreken boekdelen. Het was een kwestie van volledig toegeven aan een ingehouden woede en een terechte woede; Er moesten woorden worden gegeven aan de zwijgenden. Het was een kwestie van het hoofd erbij houden. Dat is nog steeds zo: continuïteit. Maar vandaag gaat Derousseau hier gisteren in weer een grote zwijgzaamheid naar op zoek. Zijn onderwerp is een kletskous in zijn boeken, een trotse partner van autistische personen, een cartograaf van verloren stappen, en een dilettant-filmmaker (zijn uiterst ontroerende Le Moindre Geste): Fernand Deligny. Hij en enkele anderen (Georges Binetruy van de Medvedkine-groep, Jacques Rancière) zijn leveranciers van woorden en beelden uit het verleden. OD vertrouwt degenen in het heden toe aan een scan: "Zie je/er waren zoveel dingen te zeggen/dat we begonnen/zwijgen." De eerste zin die wordt uitgesproken is een paradoxaal programma, een opschortend project, een verzoek om te onthullen en een dubbele vreugde. Dat zijn ‘acteurs’ gehandicapt zijn (zoals al in zijn Dreyer) of lange tijd zijn ingehuurd voor een schilderij, dat ze zich nauwgezet uitspreken – met alle respect van degenen die weten dat begrip een verloren paradijs is –, en dat ze zo bewegen voorzichtig dat ze de ruimte van hun stappen vergroten, verandert er niets. Hoewel de kust zich in het centrum van de focus bevindt, blijft de kust ver weg, of net opzij.